Laatste dagje in Zuid Amerika

Dag lieve allemaal,

Het is dus toch zo ver, de laatste dag in Zuid Amerika, ik vlieg morgenavond terug naar Nederland en kom donderdagavond aan op Schiphol, waar het zo heb ik vernomen lekker koud is, ga maar eens op zoek naar mijn handschoenen. Vandaag was het hier lekker 32 graden, maar dat zal in Nederland vast iets anders zijn. Ik zal proberen de laatste maand nog even samen te vatten.

De laatste dagen in Venezuela waren heel aangenaam, het is een prachtig land en heb op de savanne in het zuiden nog gewandeld en kunnen zwemmen in heerlijk koude en heldere zoetwater plassen met watervalletjes enzo, het was net het paradijs.... daarna richting de braziliaanse grens, het ging heel gemakkelijk aan de kant van Venezuela, maar moest bij Brazilie lang wachten en kwam tot de conclusie dat portugees toch echt geen spaans is, wat een rottaal zeg, versta er geen bal van, het begint nu een beetje te komen maar het zou me jaren kosten een fatsoenlijk gesprek te voeren in het portugees. Maar de grens dus over en op richting Manaus om Linda op te halen om samen door Brazilie te gaan trekken. Haar opgehaald van het vliegveld en hoppa de hitte van Manaus in, eerst maar eens een hangmat kopen en bijkletsen natuurlijk. De volgende dag gaan rondlopen in het centrum (heet heet heet) maar wel mooi en lekker braziliaanse etensdingetjes uitgeprobeerd en ons voorbereid op de amazoneboot. Besloten eerst naar Santarem te gaan (halverwege Manaus en de atlatische kust) en zo´n dertig uur verderop met de boot, waar je dus lekker in je hangmatje hangt, met honderder anderen haha. Was super gezellig en zelfs nog een roze dolfijn gespot na urenlang op de uitkijk te hebben gestaan voor dit beestje!

Toen we in Santarem waren aangekomen gelijk de bus naar Alter do Chão gepakt, een lekker rivierstrand iets verderop. Kwamen laat aan dus gelijk de hangmat in, maar de volgende ochtend wakker met een paradijselijke omgeving, een groot strandzand, tenmidden van de rivier was prachtig en we hebben de hele dag dobberend in de rivier doorgebracht. Die avond Pizza eten met wat in Manaus gemaakte vrienden tot het noodlot toesloeg. We stonden net wat te kletsen met mensen van het hostel toen ik uit mijn ooghoeken Linda zag vallen. Ik dacht eerst dat ze struikelde, maar omdat ze recht op haar gezicht viel en zichzelf helemaal niet opving wist ik dat er iets mis was. Ik en iemand anders draaiden haar om en zagen dat ze aan het spasmen was, dus ik riep gelijk om een ambulance en water. Linda werd een beetje wakker en riep gelijk Pauline, terwijl ze een aantal tanden uitspugde en flink bloedde uit haar mond. Ze was nauwelijks bij en wilde steeds in slaap vallen maar zei nog wel dat ze dacht dat het met haar tanden niet goed zat. Nog voor de ambulance er was, was er een man die zijn auto had gepakt, wij Linda erin tillen en ik achterin met een braziliaanse dokter op vakantie die goddank engels kon. Scheuren naar het kliniekje in de plaats, die twee straten verder bleek te liggen.Daar haar binnen gedragen en aan de zuurstof en het infuus terwijl ik linda probeerde wakker te houden. Na ongeveer een uur knapte ze flink op, en bleek dat het uitdroging was geweest, te weinig gedronken die dag. Ze had wel hechtingen nodig in haar kin en de volgende dag dus duidelijk een tandarts. De dokter vroeg aan mij of ik met de ambulance naar Santarem wilde om daar alles te checken of dat we hier zouden slapen in het hostel en de volgende dag naar Santarem zouden gaan. Ik besloot de ambulance te kiezen, wilde graag alles laten checken in het ziekenhuis en aangezien we daar ook de volgende dag moesten zijn.

Dus Linda en ik in de ijskoude ambulance (met zwaailicht!) naar Santarem, zo´n veertig minuten verderop. Linda was nu echt een stuk opgeknapt en was blij dat ik haar niet meer wakker hoefde te houden, was echt heel erg geschrokken toen ze zo slap en futloos was. Eenmaal in Santarem in de rij voor de eerste hulp, na de registratie, maar ging allemaal heel vlug. Je wacht tot je een dokter in een hokje mag zien en die bepaald dan welke afdeling(en) je daarna heen moest. Dokter 1 vertelde dat we eerst een hechting moesten en daarna een foto van de schedel. Dus wij naar dokter 2, de hechtingen man, in een zaaltje waar een aantal mensen met hele nare botbreuken lagen (ik geloof niet dat linda dat door had haha) en Linda mocht op een metalen bed met haar hoofd op een dienblad liggen. Ik hield haar hand vast en legde uit wat er allemaal gebeurde, maar dat werd op een gegeven moment iets te grafisch toen ik het bot in haar kin zag liggen en daardoor en door alle stress denk ik, ging ik dus over mijn nek in de prullenbak van dokter 2 haha. Gelukkig vergat de dokter dit snel toen Linda een prik boven haar bil moest en dit verkeerd begreep en gelijk haar hele broek naar beneden liet vallen, tot het plezier van de verpleegster die haar hard begon uit te lachen. Zo valt er altijd iets te lachen nietwaar? Daarna naar Dokter 3, die gelijk een rontgen kon maken en ons daarmee terugstuurde naar dokter 1 die daar niets op zag en na het infuus eruit te hebben gehaald stonden we om half 4 in de ochtend opeens buiten, zonder rekening, want het ziuekehuis is hier gratis. Linda zonder schoenen, die waren we kwijtgeraakt in alle commotie..

In een taxi gestapt en naar een hotel om 3 uur later weer op te moeten. Ik ging op zoek naar een tandarts waar ik een afspraak kon maken of wist dat Linda gelijk terecht kon, zodat ze niet teveel rond hoefde te sjouwen. Ik had natuurlijk geen idee waar die tandarts was, zo iets staat ook niet in de reisgids haha, maar een apotheek binnengestapt en door een lieve man doorgestuurd naar zijn tandarts, die hij ook nog even belde dat we eraan kwamen. Na wat water (dat vergeten we nooit weer!) en danoontjes te hebben opgehaald voor Linda op weg gegaan. Ze moest eventjes wachten maar toen mochten we terecht bij Dokter Edna. Die keek in haar mond (ze was super voorzichtig de schat) en schrok zich een ongeluk en zei dat het niet goed was, shit. Ze stuurde ons door naar een kliniek waar ze meer konden en een vertaler hadden (joepie, want ik verstond alles maar met veel moeite) eenmaal bij die kliniek bleek dat ze niet goed erbij konden omdat Linda haar mond niet goed open kreeg, dus eerst naar een andere specialist die panoramische foto´s van het gebit maakt, dus hoppa de taxi weer in. Met die foto terug naar de kliniek waar we na een tijd binnen werden geroepen en de tandarts zei: não é muito bom (het is niet heel goed) waaruit snel bleek dat het helemaal niet goed was, veel gebroken tanden, waarvan drie ernstig en een breuk in de kaak. Shit. We hebben toen gelijk gezegd dat ze dan naar huis zou gaan, maar wel even goed gejankt met zn tweeen, na twee dagen stress toch zo´n nare diagnose hielden we het allebei niet meer droog. Ouders gebeld en vertelt wat er gebeurd was en na goed te hebben nagedacht besloot ik toch door te reizen ook al vond ik dat heel moeilijk. Doorslaggevend voor mij was dat ik in Brazilie allemaal nuttige dingen voor Linda had kunnen doen, maar in Nederland kan ik dat toch niet, dus zou ik dan daarvoor terugvliegen?

Die avond spullen opgehaald in Alter do Chão en gebeld met de verzekering, die een verklaring nodig hadden dat Linda mocht vliegen om te beoordelen of ze haar zouden repatrieren. Helaas, konden we dus nog niet naar bed, maar stonden we midden in de nacht weer in het ziekenhuis voor dit papiertje, dat we gelukkig zonder problemen kregen. Alles opgestuurd en Linda belde ´s ochtends de verzekering terug. Toen zeiden ze eerst dat ze haar niet zouden repatrieren omdat behandeling hier mogelijk was, dus ik wakker gemaakt door een Linda die erg overstuur was en die mevrouw uitgelegd dat behandeling moeilijk was omdat ze haar mond niet open kreeg, na nog eens overleg kregen we eindelijk te horen dat ze haar gingen terugvliegen, de volgende ochtend al! Linda dus op het vlieguig gezet en ik naar de boot om naar Belem te gaan. Was heel raar om weer alleen door te gaan en ik heb de eerste dag alleen maar geslapen en aan het bijkomen want ik was me rotgeschrokken en heel jammer natuurlijk dat onze reis samen zo eindigde.

Toen ik eenmaal in Belem was een beetje rondgekeken die dag en daarna met de bus naar Fortaleza, waar ik door een hele lieve couchsurfer ontvangen werd, lekker naar het strand geweest en naar een super vet piratenfeest, kan fortaleza echt aanraden. Daarna ben ik door gereist naar Salvador, centrum van de afro braziliaanse cultuur en ook daar weer een lieve couchsurfer (mocht achterop de motor, super vet!) waar ook twee andere couchsurfsters waren dus gezellig meiden dagen gehad en zijn zelfs wezen shoppen (zij dan, ik heb een ijsje gegeten haha) en was ook heel gezellig en nu ben ik dus weer in Rio, waar de reis zo lang geleden begon! Ik sta met een heel ander gevoel nu in Rio, toen nerveus om in Zuid Amerika te zijn, nu bijna nerveus om naar huis te gaan. Vind het heel fijn om iedereen thuis weer te zien en kaaaassss te kunnen eten, maar kijk een beetje op tegen het temperatuurverschil en zoeken naar een baan etc. Maar het komt vast allemaal goed.

Tot snel dan allemaal! Ik ga nog even een biertje doen geloof ik, op mijn laatste avondje!

Kussen